من غبار صحن و سراتم

دونه ی اون کبوتراتم

اون ضریحت، حرم خداست

قبله ی ما، امام رضاست

اون که دریای، مهربونی هاست

آئینه ی نورِ، مادرش زهراست

افتخارم، دار و ندارم، همه کس و کارم، امام رضا

تک ستاره ام، باغ و بهارم، ماه شب تارم، امام رضا

یک دل از دارِ دنیا دارم، اونم به فدات

تا نفس داره سینه ام، می خونم به فدات

آخر از عشق تو میمیرم، جونم به فدات

افتخارم، دار و ندارم، همه کس و کارم، امام رضا

ما گداهای خونه زادیم

ما دخیلِ باب الجوادیم

ای که دل ها هلاک توِ

سرزمینم خاکِ توِ

ضامن آهو، جلوه ی قرآن

قبله ی هفتم، حضرتِ سلطان

چاره سازم، راز و نیازم، سلام نمازم، امام رضا

تار و پودم، بود و نبودم، همه ی وجودم، امام رضا

افتخارم، دار و ندارم، همه کس و کارم، امام رضا

توی قاموس عاشقا تو خیر العملی

سرنوشت دل من این عشق ازلی

خاک تو، خاک رهبرم آقا سیّد علی

افتخارم، دار و ندارم، همه کس و کارم، امام رضا

هر دعایی امشب قبوله

روی لبها اذن دخوله

سایه و تاج سرِ منی

مرشد و رهبر منی

بین دریایِ صحن گوهرشاد

قلب من زیرِ دست و پا افتاد

روح طاعت، نوح عبادت، همه ی کرامت، امام رضا

استجابت، اذن شهادت، ولی ولایت، امام رضا

افتخارم، دار و ندارم، همه کس و کارم، امام رضا
 

تا ملائک همه پر را حرکت میدادند

دور تو، قرص قمر را حرکت میدادند

به طواف تو زمین بار دگر میچرخد

چون که خدام تو در را، حرکت میدادند

پرچم و گنبد و گلدسته برای زوّار

به خوش آمد، همه سر را حرکت میدادند

صبح خدّام تو بودند که با جاروشان

از کف صحن، سحر را حرکت میدادند

مقصد اصلی شان پنجره فولاد تو بود

کودکانی که پدر را حرکت میدادند

نوبت عصر شفایت به سرِ شانه ی صحن

دستها، چند نفر را حرکت میدادند

نمره ی صندلی ام باز درآمد، هشت است

ساعت رفتن من نیز به مشهد، هشت است

همه جا مضربی از هشت و، به تختِ اعداد

آن که امروز نشسته است به مسند، هشت است

بین ما مردم ایران، نود و نه درصد

عدد حاجتمان پنج نباشد، هشت است

کربلایی است دلم در وسط مشهد تو

کسر بر نُه شود هفتاد و دو درصد، هشت است

علی و فاطمه را هشت عدد حرف، بس است

حاصل ضرب دو تا اسم محمّد، هشت است

عدد چهار همان پرچم سبز حرمت

یازده شکل دو گلدسته و گنبد، هشت است

هفتِ بی تاب ترینت، لبِ پائین من است

گر به رویش لب بالایی مرقد، هشت است

هشتمین بیت رسیده است که تأکید کنم

بهترین ساعت پرواز به مشهد، هشت است

فقیر و خسته به درگاهت آمدم، رحمی

که جز ولای تو ام هیچ نیست رستگاری


 

خبری نیست اگر معجزه ای بر پا شد

خبری نیست اگر معجزه ای بر پا شد

خبری نیست اگر سینه ی دریا وا شد

خبری نیست که دریا، صدف موسی شد

خبر آن است که گفتن علی بابا شد

امشب از جام جنون مِی زده، کم نگذارید

که من عاشق شده ام، سر به سَرم نگذارید

شب چه روشن شده، انگار زمین زر شده است

ماه در هاله ی خورشید، شبش سر شده است

گوش عالم، همه از هلهله ای، کر شده است

آی جبریل بگو، فاطمه مادر شده است

گیسویش باز گذارید که دل ها برده

پسرِ ارشد زهرا، دلِ زهرا برده

جز لبت هیچ کجا، شهد و نمک با هم نیست

غیر زهرا، به نگاه تو کسی مَحرَم نیست

هر که خود را سگ کوی تو نخواند، آدم نیست

الحق ای ماه، رخِ جمالِ دلربایی داری

که خدایی رخ انگشت نمایی داری

تا که گیسوی شکن در شکنت در هم شد

خوب شد، روی همه حُسن فروشان کم شد

راه گلخانه ی تو، جاده ی ابریشم شد

تا که آدم به خود آمد که چه شد، آدم شد

خوش به این ناز بنازیم که دیدن دارد

این همه حُسن، به حق، سینه دریدن دارد

آسمان دامنی از ماه و زحل ریخته است

چه قَدَر در قَدَمت تاج محل ریخته است

طرح اَبروی تو را دست ازل ریخته است

و خدا خود به لبان تو عسل ریخته است

دَمِ تو، کهنه شرابی ست که تاکم کرده

خوش به حال دل من، عشق هلاکم کرده

چشم تو باز شدو کار به محشر افتاد

یوسف از چشم زلیخای دل آخر افتاد

هرکه سر، پای تو نگذاشته با سر افتاد

هر که با عشق در افتاد، خودش ور افتاد

بعد از این کوچه ی ما، کوچه ی بن بست شده

نه فقط چشم همه، چشم خدا مست شده

تیغ صلح تو قد افراشت که دین خم نشود

کربلا جز به قعود تو مجسم نشود

هر که مجنون تو ای لیلی عالم نشود

چه خیالی ست، بهشتم به جهنم نشود

لطف زهراست که در دل دو هدیه داریم

هم حسینیه در آن، هم حسنیه داریم

رو به چشم دلمان، منظره ای وا کردی

تا افق های خدا، پنجره ای وا کردی

با ضریحی که نداری، گره ای وا کردی

عقده ای در دلت از خاطره ای وا کردی

کوچه ای تنگو ، دلی سنگو ، صدای سیلی

وای، خون میچکد انگار ز جای سیلی

آخر برات یه گنبد طلا میسازیم

شبیه گنبد امام رضا میسازیم

(حرم بسازیم چیکار میکنیم؟)

با همین زخم، همین عقده و غم میسازیم

تا که یک روز برای تو حرم میسازیم

صحن هایی همه بر عشق، قسم میسازیم

در حرم سینه زنان نوحه و دَم میسازیم

هرکه دارد غم آن زلفِ رها بسم الله

هرکه دارد هوس کربُ بلا بسم الله

هرکه دارد سر آن زلف رها بسم الله

زلف بر باد نده، تا ندهی بر بادم

ناز بنیاد مکُن، تا نَکَنی بنیادم

چشم ستاره در به درِ جستجوی ماه

بر روی نیزه دیده ی زینب گرفت راه

مبهوت می نمود به سر نیزه ای نگاه

آتش کشید شعله ز دل تا کشید، آااااه

که ای جان پناه زینب و اطفال بی پناه

راحت بخواب، چون که پرستار زینب است


 

عزیز دلم ای آب و گلم

ای آب و گلم

فراقت شده قاتلم ، قاتلم

راحت از غم شدم آخر

من رسیدم به تو مادر

سرگذارم به دامانت

بار دیگر

تا تو رفتی زدنیا بریدم

تا تو رفتی خمیدم خمیدم

شکسته پرم

بیا در برم

مرا هم ببر مادرم، مادرم

هرکجا نام تو بردم

از غم دوریت مردم

آن شبی که زمین خوردی

زهر خوردم

من شدم وارث غربت تو

من شدم کشته‪ی حرمت تو
 

هنوز راه ندارد کسی به عالم تو

نسیم هم نرسیده به درک پرچم تو

نسیم پنجرهء وحی! صبح زود بهشت

"اذا تنفس ِ" باران هوای شبنم تو

تو در نمازی و چون گوشواره می لرزد

شکوه عرش خدا، شانه های محکم تو

به رمز و راز سلیمان چگونه پی ببرم؟

به راز عِزّةُ للّه نقش خاتم تو

من از تو هیچ به غیر از همین نفهمیدم

که میهمان همه ماییم و میزبان همه تو

تو کربلای سکوتی و چارده قرن است

نشسته ایم سر سفرهء مُحرم تو

چقدر جملهء"احلی من العسل " زیباست

و سالهاست همین جمله است مرهم تو

هوای روضه ندارم ولی کسی انگار

میان دفتر من می نویسد از غم تو

گریز می زند از ماتمت به عاشورا

گریز می زند از کربلا به ماتم تو

مربع

فقط نه دست زمین دور مانده از حرمت

نسیم هم نرسیده به درک پرچم تو

شعر از حمیدرضا برقعی
 

یه مدینه یه بقیع، یه بقیع و یه امام

یه امام و یه مزار خاکی و بی سایبون، که دلا رو کرده خون

نه حرم نه رواقی، نه یه شمعی و نه چراغی

نه یه خادم نه یه زائر که روی خاکش بریزه آب

میسوزونه قبرشو آفتاب

یعنی میشه یه روز بیاد که، یه سنگ قبر براش بذاریم

بنویسیم رو سنگ قبرش، غریبی که مادر نداره

آخر برات یه گنبد طلا میسازیم

حرم مثل حرم امام رضا میسازیم

شهید بی وفایی و کشته زهر همسره

صدای مادری میگه حسن غریب مادره

یه خواهری سینه زن نوحه های برادره

صدای مادری میاد حسن غریب مادره

یه مدینه یه کریم، یه غریب ابن غریب

یه امام غم نصیب

که اگه یه ذره از غصه هاشو، رو دوش عالم بذارن

قد دنیا خم میشه تا بشکنه

آقایی که توی شهرش، تو محله اش تو عشیره اش

نه بگو حتی توی خونه اش، غریبه و یاور نداره

کبوتر گریه دلو کنار بقیع میبره

صدای مادری میگه حسن غریب مادره

آخر برات یه گنبد طلا میسازیم

حرم مثل حرم امام رضا میسازیم

یه خواهری سینه زن نوحه های برادره

صدای مادری میاد حسن غریب مادره

یه مدینه یه بدن، بدنی که با محن

شده بود غسل و کفن

برای تشییع یادگار حضرت یاس، روی دوش حسین و عباس

روی دست جوونای بنی هاشم، جلوی چشمای قاسم

سر قبر نبی اکرم نور معظم

فتنه گر جمل رسید و آتش به هر دلی کشید و

صداش بلند شد کمون دارا چرا نشستید، مگه عهد کینه نبستید

تنو بر تابوتش بدوزید

لاله سبز فاطمه دیگه عازم سفره

صدای مادری میگه حسن غریب مادره

آخر برات یه گنبد طلا میسازیم

حرم مثل حرم امام رضا میسازیم